Wij vroegen Leo Roos, projectleider bij Ambulancedienst Zuid Holland Zuid naar hun ervaringen met HartslagSamen.
Leo: “Meedoen aan HartslagSamen houdt in dat wij elke maand vanuit de ambulancedienst een brief sturen naar de mensen in onze regio die gereanimeerd zijn of naar hun nabestaanden. Het zijn voor ons zo’n 17 brieven per maand. In deze brief staat een uitnodiging om deel te nemen aan HartslagSamen. Hier kan men in contact komen met de mensen die bij de reanimatie aanwezig waren, waaronder de ambulanceverpleegkundigen.
Al ons personeel is aangemeld
Wij hebben standaard al ons ambulancepersoneel ‘aangemeld’ voor HartslagSamen. Uiteraard met toestemming van iedereen. In principe is het bij HartslagSamen zo dat het ambulancepersoneel uit eigen initiatief zich aanmeldt voor elke reanimatie die zij doen. Maar ik had mijn bedenkingen of de collega’s bij terugkomst van een reanimatie direct de computer zouden aanzetten en dan melding zouden maken van het feit dat ze op een bepaalde plek een reanimatie hebben uitgevoerd.
Wij hebben dat dus anders aangepakt. Alle collega’s zijn dus aangemeld voor HartslagSamen, maar de contactverzoeken komen in eerste instantie bij mij binnen, ik ben de eerste opvang. Ik reageer op het contactverzoek om te achterhalen wat voor vragen iemand heeft. Zo kan ik beoordelen of ik de vraag zelf kan beantwoorden of het naar een collega moet doorsturen.
Soms komt het tot een fysieke ontmoeting
Als ik zelf de vraag niet kan beantwoorden, dan vraag ik of de collega die bij de reanimatie is geweest contact wil opnemen met degene die de vraag heeft. Het komt steeds vaker voor dat er dan een fysieke ontmoeting plaatsvindt bij iemand thuis of op de ambulancepost om de reanimatie te bespreken. Maar heel vaak kan het ook telefonisch. Het is wel altijd aan de collega zelf om te bepalen of hij contact wil opnemen of niet, het is geen verplichting. Maar tot nu toe is dit altijd gebeurd.
Ze zijn dagen kwijt in hun geheugen
We krijgen vaak vragen van de mensen die zijn gereanimeerd, of hun familieleden/nabestaanden daarvan. Zij willen weten wat er precies is gebeurd. Degene die gereanimeerd is, weet er natuurlijk niks meer van. Ze zijn soms dagen kwijt in hun geheugen. Ze willen meestal ook de hulpverleners in kwestie bedanken.
Er is veel twijfel
Ook nemen burgerhulpverleners via HartslagSamen contact met ons op. Er is bij hen veel twijfel of ze het wel goed hebben gedaan. Waren de borstcompressies wel diep genoeg en was het tempo goed? Dit zijn vragen waar burgerhulpverleners mee zitten. Ik probeer die twijfel weg te nemen door te zeggen dat als het niet goed ging, het ambulancepersoneel dat wel had laten merken. Ze hebben gedaan wat ze konden en het had kwalijker was geweest als ze niks hadden gedaan. Ik kan de mensen dan meestal wel geruststellen.
Vragen naar de afloop
Burgerhulpverleners willen vaak ook weten hoe het met het slachtoffer is afgelopen. Dat kunnen wij ze helaas niet vertellen in verband met privacy. Wij weten dat trouwens ook niet altijd. Wij krijgen geen terugkoppeling vanuit het ziekenhuis over het verdere verloop. Via HartslagSamen zou een burgerhulpverlener hier wel antwoord op kunnen krijgen, maar dit is alleen het geval wanneer het slachtoffer zelf of de nabestaanden zich hebben aangemeld voor HartslagSamen. En dus open staan voor contact.
De impact van een reanimatie is groot
Ik merk aan het contact met familieleden of nabestaanden van een slachtoffer dat zo’n reanimatie een grote impact heeft. Familieleden zien soms nog steeds de beelden voor zich hoe hun vader, moeder of partner door ons gereanimeerd is. Zeker als we de Lucas hebben ingezet. Reanimeren met zo’n machine maakt extra veel indruk.
Ook bij burgerhulpverleners speelt impact een grote rol. Het meemaken van een reanimatie kan heftig zijn. Al is het wel heel verschillend hoor. Er zijn ook mensen die doen een reanimatie en die gaan naar huis midden in de nacht. Ze laten de hond nog even uit, drinken een kopje thee en ze gaan slapen. Maar er zijn ook mensen die er meer last van hebben. Ik zeg altijd dat het normaal is om 1 a 2 dagen echt van slag te zijn, maar het moet natuurlijk niet weken duren. Dan helpt een telefoontje met een ambulanceverpleegkundige ook niet. Als ik dit merk, dan adviseer ik ze contact op te nemen met de huisarts om professionele hulp te regelen.”
Lees hoe Patricia na haar hartstilstand contact kreeg met ambulanceverpleegkundige Kees.
